Kadınların İkilemi

Bugün kendime ayırdığım yarım saatte geldi bu satırlar. Aslında günlerdir içimde biriken ve çözemediğim düşünceleri toparlıyorum yazarak. Zaman zaman çözüm arayıp annelik içinde kendim gibi varolmaya, zaman zaman zorlandıklarımı paylaşıyorum satırlarda.

Yazarken ve çizerken içimdeki sessiz yere ulaşıyorum.

O gizli dünyayı gün içinde, koşturma arasında keşfetmek kolay olmuyor.

Sessizlik lazım kendimi duymak için ve şimdi bunu yarattığım biran, çok mutluyum.

Satırları doldurmak istiyorum şimdi.

İçimdeki evlat sevgisi ve aynı anda dış dünya kaynaklı yaşadığım hayal kırıklığıyla.

Bencilleşmiş bir toplumda, köy olmaya çalışmak yorucu çocuğuna.

Hem o sevgi veren topluluk, hem anne, hem dişi, hem de vareden olmaya çalışıyorum.

Ama yetemiyorum dakikalara…

Kalbimdeki kocaman sevgi dururken, desteksizliğin hayal kırıklığı acıtıyor canımı.

Bir daha kendimi bulamayacağımdan korkuyorum.

Kimdim ben sahi?

Nasıl koca bir köy olabilirim çocuğuma?

Sadece insan bedeninde sınırlı bir varlık olarak.

Sınırlarımı ve sınırsızlığımı görüyorum bazen.

Sınırlarımı zorladıkça tükendiğim günler oluyor.

Ama köy olmaktan, mutlu bir çocukluk bırakmaktan vazgeçersem,

Büyük bir suçluluk kaplıyor kalbimi.

Devam edeceğim bir türlü;

Soru şu…

Kendimi feda etmeye mi, yeniden var etmeye mi?

Kadınlar kalırlar bu ikilemde.

Her tercih bir vazgeçiş olana dek.

Sen neyi seçiyorsun?