Nasıl anlatsam bilmiyorum. Tarif etsem de yeterli kalır mı bilmiyorum. Hep "zor" olarak okuduğum, videolarda izlediğim, bilgi edinerek her şeyi öngörebileceğim bir dönem olduğunu düşünmüştüm bebekle ilk 40 günün.
Ne doğumu ne de sonrasını, hayatın gizemi gibi yaşamadan bilemeyecektim. Kime dönüşeceğimi, gücümü, azmimi, yapabileceğimi bu dönemi yaşamadan bilemeyecektim. İnsan zihinle çözemiyor her şeyi, deneyim olmadan eksik kalıyor yaşam.
Bebeğimi kucağıma aldığım o büyülü anın etkisinden uzunca süre çıkamadım. Doğum fotoğraflarına, videolarına her gün bakıp, her gün aynı hisle gözlerim doluyordu. Çıkmak da istemedim o güzel andan. Bebeğimle kavuşma anımdaki hisler, beni ona kalben bağlamıştı bir kere. Bence yaşamın çok önemli bir anı. Bir insan potansiyeli, kocaman sevgisi ile geliyor kucağınıza... Sorumluluğu ve tüm güzellikleri ile beraber.
Bebek ise rahmin içindeki güvenli, karanlık ve hep beslendiği alandan, bu dünyaya geliyor. Zıtlıkların dünyasına. Onun için de kolay değil tabi ki. Bir anda dış dünyada bizlerin gülen yüzleri ve aynı zamanda ikilemleri ile karşılaşıyor.
Evet geceler uykusuz geçiyor, doğru. Uyumayı her şeyden çok istediğim o anlarda, bebeğin çıkardığı bir sese karşı hemen ayaklanıyorum. İçgüdüsel olarak o bağlantıyı hissedip uyanıyorum.
Evet emzirmek ve bebeği beslemek bazen düşündüğüm kadar kolay olmuyor, doğru. Ama en önemli şey, her zaman bebeğime iyi bakmam... Bu deneyim bile insanı ne kadar zenginleştiriyor.
Evet içimde uzun süredir baskıladığım bir çok öfkeyi, kolektiften çektiğim bir çok kadın olmaya dair negatif hisleri bu dönem fark ettim ve yaşadım, doğru. Ağlamaya ve iyi olmamaya izin verdim bu anlarda. Ve her zaman üretken bir insan olarak, bir süre eskisi kadar üretmemeye izin verdim kendime.
Evin içinde hem çok insan isteyip, hem de yalnız kalıp saatlerce ağlamak istedim, bu da doğru. (Değişen hormonların da etkisi çok oldu =) )
Bebeğime çok iyi bakmayı isteyip, kimseyle paylaşamadığım bir dönem oldu.
... ve çok daha fazlası. Tüm bunları yaşamama rağmen, bu yazıyı hafifçe gülümseyerek yazabiliyorum şu an.
Tüm bunlar doğru ama eksik.
Her gün ümitle yaşamak, olgunlaşmak, sorumluluk almak, daha iyi olmak istemek... Bunun için çabalamak. Kendi yeni versiyonunla ve yeni kadın halinle tanışmak. Eşini yeniden tanımak. Aileni yeniden tanımak. Aile olmayı öğrenmek. Beslemeyi öğrenmek. Anneliğe inisiye olmak, uyumlanmak.
Bazen loş bir odada, emzirirken, bebeğime bakıp da, bu anları içime çekmek ve sonsuza dek zihnime kazımak istiyorum. Nasılsa oğlum büyüyecek ve benim görevim onu yaşama hazırlamak, kendisini yaşamasına alan açmak... Sadece o anlar öyle özel ki, bazen hem geçsin hem de hep o anda kalalım istemek çok değişik bir duygu.
Bugünlerde beyin sisi, yerini daha atik, zeki ve kabulde bir kadına bırakıyor. Boş anlarımı nasıl değerlendirebileceğimi düşünebiliyorum artık. Belki de daha verimli bir yaşam bekliyor beni. Artık böyle düşünüyorum. Öfke diniyor, kabul ve şefkat uyanıyor. Sabır canlanıyor içimde, dayanıklılık büyüyor. 40 gün ne mi fark ediyor. Çok şey. Hormonların da etkisi ile tabi ki.
Artık ne zaman yeni doğum yapan bir kadın görsem, sanırım gözlerim dolacak. Ellerinden tutup, ona sarılıp kuvvet vermek isteyeceğim. Bir sonraki nesli yetiştiren yeni anne babaya ne kadar önemli bir görev üstlendiklerini ve bunu mümkün olduğunca huzurla yapmalarını dileyeceğim.
Bebeğini yeterince destek almadan büyüten tüm ailelere ise kalbimden güzellikler ve sonsuz kolaylıklar diliyorum. Bazen bu konuda benim de ailem normal zamanlarda uzakta olduğu için, keşke kendi topluluğumu oluşturabilsem diye niyetler geçmiyor değil...
Bu süreçte yanımda olan dostlarım, ailem... Sadece benim için değil, benim yanımda olarak bebeğime de çok büyük iyilik yaptılar. Eşimin annesine, kendi anneme, halama, anneanneme, ağbim ve eşine, ziyarete gelen dostlarıma ve tabi en çok da eşime... sonsuz teşekkür etmek istiyorum. Bir de bebeğime, onun ruhu sayesinde bu yolculuğa çıktığım için.
Bu yazıyı okuyanlar arasında, 40 gün hakkında bir yorum paylaşmak isteyen olursa harika olur. Sizler neler öğrendiniz bu süreç sonrasında?
